به گزارش خبرنگار انجمن صنفی شرکت های صنعت آب وفاضلاب به نقل ازایسنا، دکتر مجتبی طحانی، عضو هیأت علمی دانشکده علوم و فنون نوین دانشگاه تهران و مجری طرح تحقیقاتی سامانه فشارشکن نرم، با اعلام این مطلب گفت: با توجه به گستردگی خطوط آب شهری و اختلاف ارتفاع قابل‌توجه بین تصفیه‌خانه تا مصرف‌کنندگان، عموماً جریان آب در خط لوله دارای فشار بالایی است. این فشار بالا منجر به آسیب‌دیدگی خط لوله می‌شود. در حال حاضر این فشار اضافی با ایجاد ایستگاه‌های فشارشکن و نصب شیرهای فشارشکن در آن‌ها مستهلک می‌شود.

وی افزود: خطوط انتقال و توزیع آب شهری، موقعیت و فرصت منحصربه‌فردی را به منظور استحصال انرژی تجدیدپذیر موجود در جریان آب فراهم می‌کنند.

طحانی با تاکید بر اینکه این فرصت تولید انرژی، هم دارای مزایای اقتصادی و هم مزایای زیست‌محیطی است، گفت: راه حل نوآورانه، جایگزینی شیر فشارشکن با سامانه‌ای است که علاوه بر تعدیل، خنثی‌سازی و هدایت به خارج، نیروهای فشار اضافی از داخل لوله‌های خطوط انتقال و توزیع آب، این انرژی مازاد را احیا کرده و به شکل انرژی قابل مصرف مانند انرژی الکتریکی ارائه می‌کند.

وی یادآور شد: استفاده از نیروگاه‌های آبی کوچک برای تولید برق در کنار تمام مزیت‌هایی که دارد، اما به دلیل هزینه اولیه زیاد و زمان طولانی احداث‌شان، کمتر مورد توجه قرار گرفته است. اما با بررسی امکان استفاده از پمپ به عنوان توربین و کاهش هزینه و زمان احداث یک نیروگاه میکرو زمینه گسترش استفاده از این نیروگاه‌ها فراهم شده است. لذا مطالعه، شبیه‌سازی و تحلیل عملکرد سامانه‌ای جهت بازیافت این انرژی در دستور کار قرار گرفت.

وی وجود پتانسیل بالا در بهره پروژه‌های برق‌آبی درون‌مجرایی برای تأسیسات انتقال و توزیع آب شهری را مسلم دانست و چالش‌های فنّاورانه پیچیده را در راستای توسعه‌ این نیروگاه‌ها، تنظیم پایدار فشار خروجی مطابق با نیاز شبکه مصرف؛ تثبیت فرکانس برق تولیدی با وجود نوسانات زیاد دبی و اجرای پروژه در فضای محدود اتاقچه زیرزمینی عنوان کرد.

دانشیار دانشکده علوم و فنون نوین دانشگاه تهران، مزایای این نیروگاه‌ها را مدیریت فشار و صرفه‌جویی در مصرف آب؛ تولید انرژی تجدیدپذیر در راستای بخشنامه بالادستی؛ جایگزینی با شیر فشارشکن انتظار و افزایش ضریب امنیت آب‌رسانی؛ کاهش نشتی و افزایش عمر شبکه با مدیریت هوشمند فشار؛ پیک‌سایی به علت همزمانی پیک مصرف آب و برق؛ تولید پراکنده برق و کاهش تلفات در خط انتقال؛ عدم وابستگی به شرایط اقلیمی و آب و هوا؛ امکان بهره‌برداری ۲۴ ساعته و بومی‌سازی تکنولوژی نوین و ایجاد زمینه صادرات برشمرد.

به گفته مجری طرح، این پروژه با طراحی، ساخت و آزمون این نوع سامانه‌ها علاوه بر بومی‌سازی دانش طراحی و ساخت «سامانه مولد فشارشکن»، گامی مؤثر در جهت افزایش بهره‌وری انرژی در خطوط انتقال و توزیع آب و فراهم‌سازی زمینه صنعتی شدن این دانش در کشور به وجود آورده است.

به نقل از روابط عمومی دانشگاه تهران، دکتر طحانی یادآور شد: با توجه به هزینه رقابتی نسبت به سایر منابع تجدیدپذیر، همچنین افزایش آلودگی هوا در سال‌های اخیر در کلان‌شهرها و زیرساخت موجود در شبکه توزیع آب شهری، این نوع نیروگاه‌ها امکان توسعه بیشتری دارند. همچنین این محصول علاوه بر اجرای موفق صنعتی با کسب افتخارات، دارای ثبت اختراع داخلی بوده و از تحقیقات آن چندین مقاله علمی و پژوهشی در سطوح بین‌المللی به چاپ رسیده است.

انتهای پیام/

به گزارش خبرنگار انجمن صنفی شرکت های صنعت آب وفاضلاب به نقل از ایسنا دکتر علیرضا شهیدی با بیان اینکه خشکسالی‌های پی‌درپی و کمبود منابع آبی، بسیاری از روستاهای استان سیستان و بلوچستان را خالی از سکنه کرده است، افزود: به فاصله ۵ کیلومتر از مرز ایران، پاکستانی‌‎ها با تکیه بر آب‌هایی که منبع اصلی آن ایران است، تفرجگاه و پارک آبی ایجاد کرده‌اند؛ علاوه بر آن شهر "مشهد" نیز که قرار بوده بخشی از تامین آبش از محل آب‌های کارستی انجام شود، اما معلوم نیست که چرا اجرای آن چندان به مذاق برخی از مسئولان خوش نمی‌آید.

وی با بیان این‌که بررسی‌های انجام شده از وجود آب کارستی در ۳۰ تا ۳۵ درصد از مساحت کشور خبر می‌دهد، افزود: در کل دنیا از این نوع منابع آبی به عنوان یک آب شرب با کیفیت استفاده می‌شود و متاسفانه ما از ظرفیت موجود در کشور استفاده نمی‌کنیم.

رئیس سازمان زمین‌شناسی و اکتشافات‌معدنی کشور با اشاره به این‌که از مدت‌ها پیش این سازمان شناسایی مطالعه درمورد آب‌های غیرمتعارف مثل کارست را شروع کرده، ادامه داد: شناسایی آب‌های کارستی بر عهده سازمان زمین‌شناسی و اکتشافات‌معدنی کشور است و در مقیاس ملی نقشه پتانسیل آب‌های کارستی را تهیه کردیم.

شهیدی، تجدیدپذیر بودن  آب‌های کارستی را یک مزیت مهم نسبت به آب‌های آبرفتی عنوان کرد و یادآور شد: در سال‌هایی که بارندگی در کشور وجود دارد، آب کارستی‌ غنی‌تر می‌شود و این در حالی است که برداشت بیش از اندازه از آب دشت‌ها حتی در تَر سالی‌ها باعث افزایش فرونشست و از بین رفتن آب خوان می‌شود، اما در آب‌های کارستی هیچ‌گاه مخزن از بین نمی‌رود و هر وقت بارندگی بیشتر باشد، آب بیشتری دارد و وقتی بارندگی کمتر باشد، آب کمتری دارد.

وی درباره شهرهای ایران که قابلیت استفاده از آب‌های کارست را دارند، گفت: در شهرهایی که تامین بخشی از آب از طریق چشمه‌ها صورت می‌گیرد، می‌توان از آب کارست استفاده کرد. نمونه آن شهر شیراز است که از دیرباز از پتانسیل آب کارستی استفاده می‌کرده و در طبس، اصفهان و برخی دیگر از نقاط کشور نیز سابقه استفاده از این نوع آب وجود دارد. نزدیک به ۲۵ درصد جمعیت جهان و بیش از نیمی از کشورهای اروپایی تامین آب خود را از آب کارستی انجام می‌دهند و ما هم پتانسیل خیلی بالایی در حوزه آب کارستی داریم، اما زیر ساخت‌های لازم برای استفاده از این پتانسیل را نداریم.

به نقل از روابط‌عمومی سازمان زمین‌شناسی و اکتشافات‌معدنی کشور، شهیدی خاطر نشان کرد: یک چشمه آب کارستی بزرگ در خوانسار اصفهان وجود دارد و برخی از سال‌ها این چشمه به‌طور کامل خشک می‌شود و باید در کنار آب‌های متعارف از آن استفاده کرد، اما کیفیت آب‌های کارستی فوق‌العاده بوده و نباید از آن برای صنعت و کشاورزی استفاده کرد.

وی با تاکید بر این‌که سازمان زمین‌شناسی و اکتشافات‌معدنی کشور یک پروژه را در کوه‌های کپه‌داغ خراسان‌رضوی و شمالی برای تامین بخشی از آب شرب مشهد شروع کرد، گفت: این طرح پیشرفت خوبی هم داشت، اما بنا به دلایلی از آن استقبال نشد. 

رئیس سازمان زمین‌شناسی و اکتشافات‌معدنی کشور درادامه با بیان این‌که در بسیاری از شهرهای کشور پتانسیل استفاده از آب‌های کارستی را داریم که یکی از آنها منطقه سراوان در سیستان و بلوجستان است، افزود: به دلیل شیبی که سنگ‌ها و خاک‌ها در آن منطقه دارند، آب کارستی ما در حال مهاجرت به خارج از کشور است و به عنوان مثال پاکستان با فاصله ۵ کیلومتری از مرز از آب کارستی که منشا آن ایران بوده، استفاده کرده و در آن جا تفرجگاه ایجاد کرده‌اند و پارک‌های آبی ساخته‌اند و بخشی از آب شرب خود و حتی نیازهای حوزه کشاورزی خود را از این محل تامین می‌کنند.

شهیدی تاکید کرد: این در حالی است که مردم استان سیستان و بلوچستان ما با بحران شدید آبی دست و پنجه نرم می‌کنند و مردمان برخی از مناطق ناچارند از هوتک‌ها استفاده کنند.  ما می‌توانیم با تغییر برخی از مجوزها خودمان از این ظرفیت استفاده کنیم، ولی متاسفانه در برخی از موارد سازمان‌های آب منطقه‌ای ما سخت‌گیری بی‌دلیل دارند و ما خیلی راحت می‌توانیم با زدن چاه مانع مهاجرت آب به خارج از کشور شویم.

انتهای پیام/

به گزارش خبرنگار انجمن صنفی شرکت های صنعت آب وفاضلاب به نقل از ایسنا، ‌ اظهارنظرهای ضد و نقیض درباره ورود فاضلاب انسانی و صنعتی از محدوده شهر پردیس به بالادست سد ماملو هر روز ابعاد تازه‌تری به خود می‌گیرد. در شرایطی که شرکت عمران شهر جدید پردیس به عنوان متولی ساخت تصفیه‌خانه شماره ۲ فاضلاب پردیس مدعی است که فقط ۱۰ درصد از فاضلاب مسکن مهر به اراضی روستای باغکمش در چند کیلومتری سد ماملو می‌ریزد، مسئولان سازمان حفاظت محیط زیست می‌گویند که نیمی از فاضلاب تولیدی پردیس به منابع آب سد ماملو وارد می‌شود.

چند روز قبل، ابراهیم نظری‌نیا ـ عضو هیات مدیره شرکت عمران پردیس ـ با ابراز گلایه از سازمان محیط زیست که هفت سال با ارایه مجوز تصفیه‌خانه شماره ۲ پردیس مخالفت کرده است، گفت به دلیل آنکه روند ساخت تصفیه‌خانه حدود سه سال طول می‌کشد، به عنوان راهکار فوری، احداث دو لاگون (حوضچه) را به منظور تصفیه ۷۰ تا ۸۰ درصدی در دستور کار قرار داده‌ایم و اوایل اسفندماه امسال به بهره‌برداری می‌رسد.

نظری‌نیا که معتقد است فقط حدود ۱۰ درصد فاضلاب پردیس صرفا مربوط به جمعیت ۳۰ هزار نفری فاز ۸ وارد روستای باغکمش در نزدیکی سد ماملو می‌شود، بیان کرد: حدود ۸۳ هزار واحد مسکن مهر در شهر جدید پردیس وجود دارد که از این تعداد ۵۵ هزار واحد در فازهای ۳، ۵، ۹ و ۱۱ است و فاضلاب آن از طریق تصفیه‌خانه شماره یک با هزینه بالایی مدیریت شده و هیچگونه آلودگی ندارد.

این در حالی است که هدایت فهمی ـ رئیس مرکز پژوهاب‌گستر وزارت علوم ـ اخیرا با اشاره به جمعیت ۶۰۰ هزار نفری بالادست سد ماملو گفته است: فقط نیمی از جمعیت ۵۰۰ هزار نفری شهر جدید پردیس به تاسیسات جمع‌آوری و تصفیه فاضلاب دسترسی دارند و نیمی از فاضلاب تولیدی پردیس به منابع آبی سد ماملو سرازیر می‌شود.

به گفته او، قبل از احداث سد نیز ورود آلاینده‌ها به سد ماملو و رودخانه جاجرود، وجود داشته که از جمله آن می‌توان به کودهای شیمیایی و سموم کشاورزی، آلاینده‌های صنعتی، آلاینده‌های جمعیتی و فعالیت‌های دامپروری اشاره کرد.

با توجه به صحبت‌های این مقام مسئول در وزارت علوم، حتی قبل از آبگیری سد ماملو در سال ۱۳۸۶ پساب صنعتی و انسانی وارد رودخانه جاجرود می‌شده است. به گفته‌ی او بحران اصلی، کمیت آب نیست بلکه کیفیت آب است و در نقاط مختلف کشور شاهد ورود منابع آلاینده به سدها و رودخانه‌ها و دیگر منابع آبی هستیم.

در عین حال حسین نایب ـ عضو هیات مدیره انجمن آب و فاضلاب ایران ـ بیان می‌کند که سالیانه ۲۰ میلیون متر مکعب، فاضلاب انسانی وارد مخزن سد ماملو می‌شود.

علی مریدی ـ مدیرکل دفترحفاظت و مدیریت زیست محیطی آب و خاک سازمان حفاظت محیط زیست ـ محدودیت منابع را یکی از مسائل مهم در برنامه پایش کیفیت آب دانسته و گفته است که متاسفانه آسفالت کردن و ساخت جاده در اولویت قرار دارد.

فدایی‌فرد ـ کارشناس مدیریت منابع آب ـ نیز به ابعاد تازه‌ای از آلودگی آب دیگر سدهای تهران علاوه سد ماملو اشاره کرده و مشکل سد قشلاق را به مراتب بدتر از سد ماملو دانسته است. بنا بر ادعای فدایی‌فرد، سد ژاوه در پایین دست شهر سنندج قرار دارد و تصفیه خانه آن ۵۰ درصد از پساب را تصفیه می‌کند.

اگرچه شرکت عمران شهر جدید پردیس می‌گوید که به طور ذاتی وظیفه‌ی احداث تصفیه‌خانه را از نظر تخصیص منابع در سازمان برنامه و بودجه بر عهده ندارد، صحبت‌های نظری‌نیا ـ عضو هیات مدیره عمران پردیس ـ با حرف‌های مسئولان محیط زیست و کارشناسان، تفاوت‌های آشکاری دارد.

به طور مثال، نظری‌نیا می‌گوید آبی که برای شرب شهر استفاده می‌شود مطلقا آلودگی ندارد و بارها آزمایش می‌شود. در حالی که مسئولان و کارشناسان زیست محیطی از آلودگی تا ۵۰ درصدی برخی سدهای کشور خبر می‌دهند.

به هر ترتیب، ظاهرا آنچه که مورد غفلت قرار گرفته کیفیت آب بسیاری از سدهای کشور از جمله سد ماملو است که آب شرب بخش‌هایی از جنوب تهران و شهرهای ورامین، پیشوا، قرچک و پاکدشت و آب مورد نیاز صنایع این محدوده را تامین می‌کند. تا سه سال آینده هم نمی‌توان به احداث تصفیه‌خانه امیدوار بود و باید به دو حوضچه موقت که ممکن است تا حدودی از شدت آلودگی بکاهد، بسنده کنیم.

حدود یک سال قبل بود که عزیز میکائیلی ـ رییس اداره حفاظت محیط زیست شهرستان پردیس ـ اعلام کرد ۳۰ تا ۴۰ درصد فاضلاب شهرستان پردیس تصفیه می‌شود و مابقی آن که عمدتا مربوط به مسکن مهر است وارد رودخانه جاجرود و حوضه آبریز سد ماملو می‌شود و در نهایت پشت تاج این سد - که تامین کننده بخش عمده آب شرب کلان‌شهر تهران است - جمع می‌شود که می‌تواند تبعات جبران‌ناپذیری را به‌همراه داشته باشد. پیش از آن هم در سال‌های ۹۷ و ۹۸ موضوع آلودگی آب سد ماملو به گوش رسید اما ظاهرا اقدامات عاجل آن‌طور که باید و شاید با سرعت پیش نرفت. نهایتا تیرماه سال ۱۴۰۰ مناقصه احداث پروژه تصفیه‌خانه شماره ۲ شهر جدید پردیس برگزار شد که پس از تعیین پیمانکار، مدت اجرای پروژه دو ساله در نظر گرفته شد اما این زمان‌بندی بعدا به سه سال افزایش پیدا کرد.

سد ماملو آب بخشی از رینگ تهران یعنی جنوب و جنوب شرقی تهران را تامین می‌کند. سدی که از جاجرود و دماوند آب می‌گیرد و در بین راه میزبان فاضلاب بخشی از مسکن مهر پردیس و دیگر پساب‌های منطقه می‌شود.

گفته می‌شود احداث تصفیه‌خانه حدود ۵۵۰ میلیارد تومان هزینه در بر دارد؛ در حالی که اگر سال ۹۱ که این پروژه تعریف شد، کارها انجام می‌گرفت هزینه‌ها حدود ۵۰ میلیارد تومان بود. شرکت عمران می‌گوید که هفت سال با محیط زیست برای گرفتن مجوز کلنجار رفته؛ محیط زیست هم می‌گوید اراضی در نظر گرفته شده برای احداث تصفیه‌خانه در نزدیکی منطقه حفاظت شده جاجرود بوده است. حالا اما ظاهرا محیط زیست چراغ سبز احداث تصفیه‌خانه را صادر کرده و این وسط فقط هفت سال از عمر مردم تلف شده است.

انتهای پیام/